ધોરણ પાંચ સુધી સ્લેટ ચાટવાથી
*કેલ્શિયમની ઉણપ પૂરી કરવી*
એ અમારી કાયમી ટેવ હતી..!
*અને ભણવાનો તણાવ ?પેન્સિલનો પાછલો હિસ્સો ચાવી ચાવીને*
તણાવમુક્ત થઈ જતા હતા..!
અને હા ...
ચોપડીઓની વચ્ચે
*વિદ્યાના ઝાડનું ડાળું અને મોરના પીંછાંને મૂકવાથી અમે હોંશિયાર થઈ જઈશું*
એવી દૃઢ માન્યતા હતી..!
અને
*કપડાના થેલામાં ચોપડા ગોઠવવા એ અમારું આગવું કૌશલ્ય હતું.*
ચોપડા ગોઠવવા એ જ
એ *જમાનામાં હુન્નર મનાતું હતું.*
અને ..
ચોપડાઓ ઉપર *પૂંઠા ચડાવવા એ અમારા જીવનનો વાર્ષિક ઉત્સવ હતો* ...
અને માતા-પિતાને
અમારા ભણતરની તો
*કોઈ ફિકર કે ચિંતા જ નહોતી.*
વર્ષોના વર્ષ વીતી જતા
છતાં અમારા માતા-પિતાના
પાવન પગલાં ક્યારેય
*અમારી સ્કૂલ તરફ પડતા ન હતાં.*
અને
અમારા દોસ્તો મજાના હતા.
જ્યારે
*સાયકલ લઈને જતા હતા ત્યારે એકને ડંડા પર અને બીજાને કેરિયર પર બેસાડતા*
અમે કેટલીયે મંઝિલો ખેડી હશે,
એ અમને યાદ નથી ...
પરંતુ
થોડી થોડી બસ *અસ્પષ્ટ યાદો અમારી સ્મૃતિ પટલ પર છે...!*
એ જમાનામાં
*ટેલિવિઝન નવાનવા આવ્યા હતા.*
કોઈક કોઈકના ઘરે જ ટેલિવિઝન હતા.
*જોવા જઈએ તો ક્યારેક ક્યારેક અમને કાઢી મૂકવામાં પણ આવતા.*
છતાં અમને ક્યારેય
*અપમાન જેવું લાગતું ન હતું*
નિશાળમાં
*શિક્ષકનો માર ખાતા કે અંગૂઠા પકડતા ક્યારેય શરમ કે સંકોચ* નથી અનુભવ્યો કારણ કે ....
તે વખતે ક્યારેય
*અમારો "ઇગો" હર્ટ નહોતો થતો.*
કારણ કે ...
અમને ખબર જ નહોતી કે
*ઇગો કઈ બલાનું* નામ છે ?
*માર ખાવો એ અમારા જીવનની દૈનિક સહજ પ્રક્રિયા* નો ભાગ જ હતો...!
*મારવાવાળો અને માર ખાવાવાળો..બંને ખુશ થતા હતા* કારણ કે ..
એકને એમ હતું
કે *ઓછો માર ખાધો* ..
અને બીજાને એમ થતું હતું
કે
*અમારો હાથ સાફ થઈ ગયો*..!
આમ બંને ખુશ...!
અમે ક્યારેય
અમારા *મમ્મી પપ્પા કે ભાઇ-બહેન ને એવું ન બતાવી શક્યા કે ...અમે તેમને કેટલો પ્રેમ કરીએ છીએ.*
આજે અમે
*દુનિયાના ઉતાર-ચઢાવનો હિસ્સો બની ચૂક્યા છીએ*
અમે
*જે જીવન જીવીને આવ્યા છીએ, તેની સામે*
હાલનું જીવન કાંઈ જ નથી.
અમે *સારા હતા કે ખરાબ*....
એ ખબર નથી
પણ...
અમારો *પરિવાર અને અમારા મિત્રો એક સાથે હતા*
એ જ મહત્વનું હતું...!અને એ જે *આનંદ દિવસનો ભાથું આજે પણ અમારી ઈમ્યુનીટી વધારી* આપે છે....🤜🏼🤛🏼...💪🏻😉😊😄
🙏🙏🙏🙏🙏
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો